Als fervent voetbalhater kan ik niet beoordelen, of het afgelopen WK een interessant kijkspektakel is geweest. Voetbaltechnisch, bedoel ik dan, en dan nog los van de vraag waar men was met wie; zo van: geen bal van de wedstrijd gezien, maar het was wel gezellig, genoeg bier en zo, lekkere hapjes...
Waar ik echter zeker van ben, is dat het voor de vrouwelijke toeschouwers weer dik genieten is geweest, al die zweterige worstelende mannenlijven, stijf van de testosteron, over het scherm dravend elkaar te lijf gaand. Ik kan helaas alleen maar raden, naar wat er zoal gebeurt in een vrouwenlichaam bij de aanblik van 22 bronstige sportmannen, die gezamenlijk een bal en elkaar proberen te slopen. Ook sporten als wielrennen - en zeker schaatsen en zwemmen - hebben op vrouwen een dergelijke aantrekkingskracht.
Ik weiger dan ook te geloven, dat al die sportminnende vrouwen (uitsluitend) uit zijn op de sportieve beleving van de wedstrijd. Die zitten gewoon volstrekt gerechtvaardigd mannenvlees te keuren. Zij verdienen dan ook onverkort hetzelfde wantrouwen als mannen, die ineens vrouwensporten gaan bekijken.
Heren, let wel: dit gaat niet meer over emancipatie of de gelijkberechtiging van de vrouw. Voor de meeste - zo niet alle - vrouwen is het bekijken van mannelijke sport, niets anders dan het zoeken naar een geschikte voortplantingspartner. Kunnen ze niets aan doen, daar zijn ze voor gemaakt.
Vrouwen, u gelooft mij niet? Wat dan te denken van die overbekende Coca Cola reclame, waarin een horde vrouwen onder het mom van pauze en een verfrissende Coca Cola, halfnaakte bouwvakkers gaan staan bekijken? Kent u die niet? Dan heeft u zeker ook niet gehoord van de Marlboro Man?
Voor de goede orde: zeker in de beeldende kunst, de reclame en de media, is de man al vele malen langer het onderwerp van objectificering, dan de vrouw. In dit geval het tot object maken van het mannelijk lichaam. In dit licht bezien, is het fenomeen van de objectificering van de vrouw nogal mild; in de kuise jaren werd ze steevast afgebeeld als huisvrouw, tegenwoordig wordt zo ongeveer alles verkocht met de beeltenis van een al dan niet schaars geklede vrouw erbij. Dat zegt natuurlijk niets over het beeld wat mannen van vrouwen hebben. Maar het op die manier uitbeelden van mannen zegt wel iets over hoe vrouwen hier naar kijken.
Dit is op zich een interessant fenomeen. Mannen die (op die manier) naar vrouwen kijken - want seksistisch en ongewenst - worden veroordeeld, terwijl het voor vrouwen juist bevrijdend is precies dát te doen wat ze van mannen niet (langer) tolereren. En ook buiten de wondere wereld der objectificering wringt en schuurt er nog het een en ander. In organisaties waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, worden mannen maar al te makkelijk geweerd. Andersom zou dit kunnen leiden tot Kamervragen.
Dat dit wringt met het - vooral door vrouwen - gekoesterde ideaal van gelijke behandeling, is een voor de hand liggende conclusie. Zodra vrouwen seksisme en objectificering gaan gebruiken als methode om zichzelf te bevrijden, dan gaat er iets faliekant mis. En al helemaal, als ze het perfecte mannenlichaam gaan promoten, of de perfecte minnaar.
Dan kunnen de meeste mannen worden geschrapt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten