donderdag 20 december 2012
Moods for celebration
When it is raining, one shouldn't even go to one of those fairs. But when I left home, it was still dry and once I got there, it started to trickle.
Others had seen it coming; they just weren't there. As a result, there were very few visitors, and those few that were dwelling this slowly soaking terrain, didn't have any lust to visit one of the rides. Nonetheless, all the rides were running, sang out their organ music, and their operators were yelling to come in, have fun and joy, and lots of laughter.
But no one did, because celebrating a fair is a fever that, in the chill of a rain shower - by now, the trickling had turned to heavy rain - simply won't happen.
I decided, meanwhile, to ignore the elements and take the tour, as if nothing was more appropriate. I let myself spin and turn, went for bumps and shocks in some machine especially designed for this, got sick in the roller coaster, and hurled lonely but rough downwards along the railed water carts. Enough soaked, stirred and shaken, I then went to the bakery-stand - poffertjes - to feast myself on this ritual gourmet.
That stand was truly empty, but at least dry. A very fat men wearing white was baking away, with that blase stance of a gourmet-chef, and some obnoxious fellow - figure Dostojevski - came over to take my order. I wanted poffers, just like that bloke over in the corner. Because there was someone else...
He sat two tables away from me, and he was talking to his baked goods. Before he ate a bite, he excused to the poffer, for eating it. This is not to be taken as being overly polite, because this big, blushing man was taken by alcoholic overheating.
I am always fascinated by lonely drunks. I do not understand them; I always get the impression, they just fell of a fully loaded party-train, and continue what they started in better company than myself. This man meanwhile, was exhilaration in the flesh. He had an intimate, yet royal pleasure, and from time to time - usually very unexpected - he sounded a contagious giggling laugh, that even disturbed the chef.
The last of his poffers, he put in the pocket of his pants; as if it were his rightful share of change coins. Of course this gives sticky stains, but that would strike him only the other day. In the meanwhile he was mimicking a train. He went hissing and puffing through the empty stand and - from time to time - he produced a very well copied steam whistle.
He stopped at my table, and let out a lot of alcoholic smoke. "Do you want to be the coal tender?", he informed. I felt like a student, on some examination, being asked about a book I didn't study. So it took me a while to produce an answer; by the time I knew something to say, the train had already left the station and hurled yelling around the corner.
Some fifteen minutes later, I spotted him again. By now, he had thrown off his railway-disguise, and was at a shooting-stand. Although he wasn't hitting anything, any shot, no matter how much off-target, gave him reasons to be very cheerful, and loud hurrah's. He was having a very good time, even when - tired of shooting - he was roaming through the rain, looking for new sources of fun.
Singing very loud, he let himself spin and turn, and being molested by the venomous torture of the moving stairs; real drunks, never get hurt. By the time he - whilst producing far-carrying Indian-yells - was using the air-swing, he began to draw strong attention. He was ogled at, and spoken about. Mothers lifted their children, to look up and see, what they should not turn into.
By the time he went to the tellers area, because he - most probably out of denial - wanted tickets for still more rides, the serious youngster entered the scene. This young man was with the police - and not for very long, clearly. Nonetheless, he was well informed of what was done, and not-done. Our lonely party-animal was, according to the standards of authority, a forbidden entity. He took him by the arm, and lead him to the gates.
By then, no one had fun anymore...
(White Courtesy call: Simon Carmiggelt, hope you like this translation)
Others had seen it coming; they just weren't there. As a result, there were very few visitors, and those few that were dwelling this slowly soaking terrain, didn't have any lust to visit one of the rides. Nonetheless, all the rides were running, sang out their organ music, and their operators were yelling to come in, have fun and joy, and lots of laughter.
But no one did, because celebrating a fair is a fever that, in the chill of a rain shower - by now, the trickling had turned to heavy rain - simply won't happen.
I decided, meanwhile, to ignore the elements and take the tour, as if nothing was more appropriate. I let myself spin and turn, went for bumps and shocks in some machine especially designed for this, got sick in the roller coaster, and hurled lonely but rough downwards along the railed water carts. Enough soaked, stirred and shaken, I then went to the bakery-stand - poffertjes - to feast myself on this ritual gourmet.
That stand was truly empty, but at least dry. A very fat men wearing white was baking away, with that blase stance of a gourmet-chef, and some obnoxious fellow - figure Dostojevski - came over to take my order. I wanted poffers, just like that bloke over in the corner. Because there was someone else...
He sat two tables away from me, and he was talking to his baked goods. Before he ate a bite, he excused to the poffer, for eating it. This is not to be taken as being overly polite, because this big, blushing man was taken by alcoholic overheating.
I am always fascinated by lonely drunks. I do not understand them; I always get the impression, they just fell of a fully loaded party-train, and continue what they started in better company than myself. This man meanwhile, was exhilaration in the flesh. He had an intimate, yet royal pleasure, and from time to time - usually very unexpected - he sounded a contagious giggling laugh, that even disturbed the chef.
The last of his poffers, he put in the pocket of his pants; as if it were his rightful share of change coins. Of course this gives sticky stains, but that would strike him only the other day. In the meanwhile he was mimicking a train. He went hissing and puffing through the empty stand and - from time to time - he produced a very well copied steam whistle.
He stopped at my table, and let out a lot of alcoholic smoke. "Do you want to be the coal tender?", he informed. I felt like a student, on some examination, being asked about a book I didn't study. So it took me a while to produce an answer; by the time I knew something to say, the train had already left the station and hurled yelling around the corner.
Some fifteen minutes later, I spotted him again. By now, he had thrown off his railway-disguise, and was at a shooting-stand. Although he wasn't hitting anything, any shot, no matter how much off-target, gave him reasons to be very cheerful, and loud hurrah's. He was having a very good time, even when - tired of shooting - he was roaming through the rain, looking for new sources of fun.
Singing very loud, he let himself spin and turn, and being molested by the venomous torture of the moving stairs; real drunks, never get hurt. By the time he - whilst producing far-carrying Indian-yells - was using the air-swing, he began to draw strong attention. He was ogled at, and spoken about. Mothers lifted their children, to look up and see, what they should not turn into.
By the time he went to the tellers area, because he - most probably out of denial - wanted tickets for still more rides, the serious youngster entered the scene. This young man was with the police - and not for very long, clearly. Nonetheless, he was well informed of what was done, and not-done. Our lonely party-animal was, according to the standards of authority, a forbidden entity. He took him by the arm, and lead him to the gates.
By then, no one had fun anymore...
(White Courtesy call: Simon Carmiggelt, hope you like this translation)
Pondering about Life and Death.
By now, our world population has reached around seven billion Human earth dwellers; a stunning figure. Since the world poplulation is still growing, we might presume, we are doing all right. Because a growing population means, there are more newly born inhabitants then there are perishing. This overabundance of birth is a result of what we call a succesfull species; and no matter how vulnarable we are - as a species - we still manage to get older. Over our existance, our life expectancy has doubled, and so did our birth rate; of course, these are rough estimations.
.
To me, this raises all kinds of questions, like: "How many people were born, and how many died, over our time?" This is simple calculus, one might say: "People born, minus people died, equals 7 billion". That's the easy part. And if we knew the exact birth- and death-rates - on average, over time - we could easily work this out. But of course, we do not know that properties; we have no statistics on that. Nowadays, births and deaths are recorded, but that has not always been the case. So we have to make an educated guess.
.
We know one thing for certain: a person has to be born to count, and then it has to die. How long this - his life - will take, is uncertain. On average, our lifespan is 70 years, worldwide nowadays. We can figure out, by studying remains of very old dead people, what was the life expectancy back then. But how often a new baby was born - worldwide - is a statistic mystery. Also the many wars, humanity suffered, throw a cloud over our life expectancy. Nonetheless, I will give it a shot.
.
Let us assume a birth rate of 1 new person per second, in modern times - this is not an exaggeration; we assume a birth rate of 1 per 4 seconds (why? one has to start at some point) at the start of our timeline. We assume a lineair function of birth rate over time (why? ...). Our timeline starts 10,000 years ago, the rising of Homo Sapiens (why? ...). We will not bother ourselves with death-rates, because they are unpredictable. They will be the remainder of our equation... Let's go...
.
In the first 2500 years, in seconds, 78,840,000,000 / 4 = 19,710,000,000 were born...
In the second lap, 78,840,000,000 / 3 = 26,280,000,000 were born...
In the third lap, 78,840,000,000 / 2 = 39,420,000,000 were born...
In the fourth, 78,840,000,000 / 1 = 78,840,000,000 were born...
.
Grand total: over 10,000 years, we reach a possible figure of 164,250,000,000 births, roughly... Luckily, most of them died by now; we have 7 billion left, out of 164, and a quarter...
.
But were did all the dead people go?
That must be a very crowded place...
.
To me, this raises all kinds of questions, like: "How many people were born, and how many died, over our time?" This is simple calculus, one might say: "People born, minus people died, equals 7 billion". That's the easy part. And if we knew the exact birth- and death-rates - on average, over time - we could easily work this out. But of course, we do not know that properties; we have no statistics on that. Nowadays, births and deaths are recorded, but that has not always been the case. So we have to make an educated guess.
.
We know one thing for certain: a person has to be born to count, and then it has to die. How long this - his life - will take, is uncertain. On average, our lifespan is 70 years, worldwide nowadays. We can figure out, by studying remains of very old dead people, what was the life expectancy back then. But how often a new baby was born - worldwide - is a statistic mystery. Also the many wars, humanity suffered, throw a cloud over our life expectancy. Nonetheless, I will give it a shot.
.
Let us assume a birth rate of 1 new person per second, in modern times - this is not an exaggeration; we assume a birth rate of 1 per 4 seconds (why? one has to start at some point) at the start of our timeline. We assume a lineair function of birth rate over time (why? ...). Our timeline starts 10,000 years ago, the rising of Homo Sapiens (why? ...). We will not bother ourselves with death-rates, because they are unpredictable. They will be the remainder of our equation... Let's go...
.
In the first 2500 years, in seconds, 78,840,000,000 / 4 = 19,710,000,000 were born...
In the second lap, 78,840,000,000 / 3 = 26,280,000,000 were born...
In the third lap, 78,840,000,000 / 2 = 39,420,000,000 were born...
In the fourth, 78,840,000,000 / 1 = 78,840,000,000 were born...
.
Grand total: over 10,000 years, we reach a possible figure of 164,250,000,000 births, roughly... Luckily, most of them died by now; we have 7 billion left, out of 164, and a quarter...
.
But were did all the dead people go?
That must be a very crowded place...
About the fine line, between Belief and Religion.
As long as there were people around, we had certain beliefs.
Even the earliest species of humanoids, had something other species didn't have. They had a larger brain. With that, there was not only a strong means to develop faster - via learning - humans also could develop some room for themselves, in their brains. Humans created ego, plain self. They became aware of their surroundings, in a different way compared to other species.
Of course, in the early days - before we learned to hunt - we were just puny, hairy creatures, that had barely learned to walk. We had figured out, that an upright position - like meerkats - sustains your probability of survival. Furthermore, we had developed hands, with a thumb and all. So going on all fours was no option; we were carrying stuff around...
It wasn't before long we lost our bodily furs; a rolling stone gathers no moss. Whilst on the move, we got naked, and had to cover our bodies. Not out of shame; it was just darn cold, without any clothing. By then, we lived in caves, we discovered fire, and we hunted down small game with sticks and spears. Most of the time, we were hunted ourselves. There were predecessors of tigers, lions, bears, and we were prey. Somehow, it is still a miracle how we ended up on top of the food chain.
What probably saved the human race, is the fact that we - completely against our nomadic nature - started to form tribes, and settlements. A large group can hunt bigger prey - like an elephant - it can sustain a larger settlement, and give security to a larger group of people, with greater diversity; in terms of procreation. Thus: we thrive... By becoming a society - versus a lonely nomadic unit - we became stronger...
This point is probably the most important link in the development of the Human Race. By giving up our individuality, merging in a group, we developed who we are. Living in a society is not just hunting and gathering. We had to become social animals, we had to learn to work together; and not just for ourselves.
Running a society, is a whole new - and different - ballgame, and humans are not particularly good at it. A society needs rules, in order to get along with each other. Thus, a society needs a ruler, to set out those rules. This ruler has to be chosen, this ruler needs priviliges, it needs absolute power. This ruler needs politics, it needs henchmen, to share the responsibilities. Some rulers, even turn to Higher Powers, to keep their followers restrained. For their own good.
In this point of our development as Humans, we probably created Belief. We had to believe in our survival. Being creatures of nature, we already developed a strong awe for Mother Nature. Our planet was a pretty violent place, back then. We needed assurance, we needed protection; we would do anything for that. We even started to believe in our rulers. They would surely know, what was best for us...
From here, it is a small step to Religion; it is just the next step after Belief. Once we start living along believes, it usually turns into some kind of religion. We are living by it, we leave our life in the hands of it. We create entities (gods, or other deïties) to watch over us, we pray, we hope... We create leaders, that will abuse their power, against us... For survival...
It is stunning, how a primitive race can come to this...
Even the earliest species of humanoids, had something other species didn't have. They had a larger brain. With that, there was not only a strong means to develop faster - via learning - humans also could develop some room for themselves, in their brains. Humans created ego, plain self. They became aware of their surroundings, in a different way compared to other species.
Of course, in the early days - before we learned to hunt - we were just puny, hairy creatures, that had barely learned to walk. We had figured out, that an upright position - like meerkats - sustains your probability of survival. Furthermore, we had developed hands, with a thumb and all. So going on all fours was no option; we were carrying stuff around...
It wasn't before long we lost our bodily furs; a rolling stone gathers no moss. Whilst on the move, we got naked, and had to cover our bodies. Not out of shame; it was just darn cold, without any clothing. By then, we lived in caves, we discovered fire, and we hunted down small game with sticks and spears. Most of the time, we were hunted ourselves. There were predecessors of tigers, lions, bears, and we were prey. Somehow, it is still a miracle how we ended up on top of the food chain.
What probably saved the human race, is the fact that we - completely against our nomadic nature - started to form tribes, and settlements. A large group can hunt bigger prey - like an elephant - it can sustain a larger settlement, and give security to a larger group of people, with greater diversity; in terms of procreation. Thus: we thrive... By becoming a society - versus a lonely nomadic unit - we became stronger...
This point is probably the most important link in the development of the Human Race. By giving up our individuality, merging in a group, we developed who we are. Living in a society is not just hunting and gathering. We had to become social animals, we had to learn to work together; and not just for ourselves.
Running a society, is a whole new - and different - ballgame, and humans are not particularly good at it. A society needs rules, in order to get along with each other. Thus, a society needs a ruler, to set out those rules. This ruler has to be chosen, this ruler needs priviliges, it needs absolute power. This ruler needs politics, it needs henchmen, to share the responsibilities. Some rulers, even turn to Higher Powers, to keep their followers restrained. For their own good.
In this point of our development as Humans, we probably created Belief. We had to believe in our survival. Being creatures of nature, we already developed a strong awe for Mother Nature. Our planet was a pretty violent place, back then. We needed assurance, we needed protection; we would do anything for that. We even started to believe in our rulers. They would surely know, what was best for us...
From here, it is a small step to Religion; it is just the next step after Belief. Once we start living along believes, it usually turns into some kind of religion. We are living by it, we leave our life in the hands of it. We create entities (gods, or other deïties) to watch over us, we pray, we hope... We create leaders, that will abuse their power, against us... For survival...
It is stunning, how a primitive race can come to this...
woensdag 19 december 2012
Essay: Beschouwen wij de wetenschap.
Geheel tegen mijn gewoonten in, leg ik mijn kaarten direct op tafel.
Ik zal mijn lezers niet vermoeien met ellenlange beschouwingen, uit Wikipedia geknipt.
Noch zal ik mijn boosheid ten toon spreiden, over vermeend onrecht, dat ik zou hebben waargenomen.
En - voor de verandering - ben ik zeer bondig.
Dat zullen mijn lezers ook zeer prettig vinden, want die hebben doorgaans weinig tijd.
Voor mij is wetenschap - vanuit het standpunt van de beoefenaar - zeer helder.
Allereerst: wetenschap wordt onafhankelijk beoefend; er zijn geen broodheren.
De ware wetenschapper beoefent zijn ambt in volstrekte eenzaamheid.
Zoektochten naar de Steen der Wijzen, of het vervaardigen van Goud, zijn hiervan voorbeelden.
Te vaak, is de wetenschap misbruikt voor plat gewin.
Dus dient wetenschap een duidelijk aanwijsbaar maatschappelijk doel te dienen.
Wie betaalt immers de subsidie? Wij met zijn allen dus.
Het is natuurlijk leuk, om te fantaseren over de toekomst; ook dat is de taak van een wetenschapper.
In die zin, kan de wetenschap onze horizon zeker verbreden, vergroten, en noem het maar op.
Voor mij persoonlijk, voert het mij te ver, dat wij ons verdiepen in ruimtevaart.
Wij zullen nooit op de Maan wonen, noch op Mars, Venus, en wat dan ook.
Het feit, dat het eventuaal kan, is nog geen reden om het te doen.
De maan is een zeer eenzame plek, zonder enig vertier; op Mars zijn wij ten dode opgeschreven.
Langs dezelfde redenatie, wijs ik ook een verblijf af, op de vloer van de oceaan.
Of eventueel verkerende op enig kunstmatig vlot, op het wateroppervlak.
Mensen zijn geen vissen, noch watervogels.
Kortom: het water is niet onze habitat.
For the sake of the argument, zal ik het nog hebben over de luchtvaart, los van ruimte-reizen.
Allereerst: mensen hebben geen vleugels; Remus en Romulus zijn hiervan sprekende voorbeelden; zij vielen naar de zon.
Dat dit gegeven in strijd is met alle zwaartekracht-regels, laten wij nog even buiten beschouwing.
Dat Leonardo da Vinci alsnog het vliegtuig heeft uitgevonden, is een dwaling van de wetenschap.
Samenvattend: wij mensen horen op Aarde.
Het is de taak van de wetenschap, dat we dit kunnen blijven volhouden.
Dank u, professor.
Jullie ook bedankt, tot volgende week....
Ik zal mijn lezers niet vermoeien met ellenlange beschouwingen, uit Wikipedia geknipt.
Noch zal ik mijn boosheid ten toon spreiden, over vermeend onrecht, dat ik zou hebben waargenomen.
En - voor de verandering - ben ik zeer bondig.
Dat zullen mijn lezers ook zeer prettig vinden, want die hebben doorgaans weinig tijd.
Voor mij is wetenschap - vanuit het standpunt van de beoefenaar - zeer helder.
Allereerst: wetenschap wordt onafhankelijk beoefend; er zijn geen broodheren.
De ware wetenschapper beoefent zijn ambt in volstrekte eenzaamheid.
Zoektochten naar de Steen der Wijzen, of het vervaardigen van Goud, zijn hiervan voorbeelden.
Te vaak, is de wetenschap misbruikt voor plat gewin.
Dus dient wetenschap een duidelijk aanwijsbaar maatschappelijk doel te dienen.
Wie betaalt immers de subsidie? Wij met zijn allen dus.
Het is natuurlijk leuk, om te fantaseren over de toekomst; ook dat is de taak van een wetenschapper.
In die zin, kan de wetenschap onze horizon zeker verbreden, vergroten, en noem het maar op.
Voor mij persoonlijk, voert het mij te ver, dat wij ons verdiepen in ruimtevaart.
Wij zullen nooit op de Maan wonen, noch op Mars, Venus, en wat dan ook.
Het feit, dat het eventuaal kan, is nog geen reden om het te doen.
De maan is een zeer eenzame plek, zonder enig vertier; op Mars zijn wij ten dode opgeschreven.
Langs dezelfde redenatie, wijs ik ook een verblijf af, op de vloer van de oceaan.
Of eventueel verkerende op enig kunstmatig vlot, op het wateroppervlak.
Mensen zijn geen vissen, noch watervogels.
Kortom: het water is niet onze habitat.
For the sake of the argument, zal ik het nog hebben over de luchtvaart, los van ruimte-reizen.
Allereerst: mensen hebben geen vleugels; Remus en Romulus zijn hiervan sprekende voorbeelden; zij vielen naar de zon.
Dat dit gegeven in strijd is met alle zwaartekracht-regels, laten wij nog even buiten beschouwing.
Dat Leonardo da Vinci alsnog het vliegtuig heeft uitgevonden, is een dwaling van de wetenschap.
Samenvattend: wij mensen horen op Aarde.
Het is de taak van de wetenschap, dat we dit kunnen blijven volhouden.
Dank u, professor.
Jullie ook bedankt, tot volgende week....
Essay: de zin en onzin over vrouwen.
OK, dit stukje ware beter geschreven door een Echte Vrouw.
Maar aangezien dit stukje toch geschreven moet worden - bij ontstentenis van een Vrouw - doe ik het maar.
Niet dat ik terzake kundig op de hoogte ben; ik beschouw mijzelf als ervaringsdeskundige.
Dat dit niet te maken heeft met mijn begrip van Vrouwen, wat overigens bodemloos is, is hierbij niet van gering belang.
Nee, dit heeft alles te maken met mijn zelfkennis; naast kennis van de wereld om mij heen.
Laat ik beginnen met te zeggen, dat vrouwen er een beter beeld van hun Realiteit op na houden, dan de gemiddelde man.
Dat kan ook niet anders; diegenen die zijn belast met het Wonder der Schepping hebben het zwaar.
De ongemakken die de gemiddelde vrouw alleen al beleeft, tijdens de gemiddelde zwangerschap, zijn voldoende om er definitief van af te zien.
Het is dan ook een wonder, dat de Schepping van het menselijk ras nog zover gekomen is.
Aan de omstandigheden heeft het niet gelegen; al hebben ze sex wellicht te lekker gemaakt.
Maar goed: het is nu eenmaal zover; laten we er sportief over blijven.
Helder is, dat de mislukking van dit concept volledig rust op de schouders van de man.
In zich was het concept immers helder: de Vrouw houdt - hoe dan ook - de Schepping op gang.
Dat de Man hierbij - uit opzichtige verveling - afhaakt, is terug te voeren op mannelijke zwakheden.
Ik aarzel dan ook niet om te beweren, dat dit falen een hogere betekenis heeft.
Margaret Thatcher zei het al: "If you want talk, take a man; if you want deeds, take a woman.".
Of woorden van gelijke strekking, het maakt niet uit; de boodschap is duidelijk: "It takes a woman, to do a man's job.".
It's a man's world, No woman no cry, noem ze maar op.
De Schepping ware dan ook beter af geweest, als zij mannen buiten beschouwing had gelaten.
Onze Schepper himself heeft hiertoe nog een poging ondernomen; door de Man te Scheppen naar Zijn Evenbeeld.
De Vrouw schiep hij uit een rib; vandaar dat mannen nog steeds - in tegenstelling tot vrouwen - over een zwevende rib beschikken.
Het had een perfect sprookje kunnen worden, ware het niet dat de Vrouw haar sexualiteit ontdekte.
Daarna ging het vlot; wij werden verdreven uit het paradijs, en vervielen tot ellende.
Had Adam maar beter opgelet; dan was dit alles niet gebeurd.
Aan mannen heb je niks.
Essay: de zin en onzin over mannen.
Allereerst: ik ben zelf Man, en mag er dus een mening over hebben.
Het enige wezen, dat iets zinnelijks - dan wel zinnigs - over een man kan zeggen, is dan ook per definitie een Echte Man.
Dit is natuurlijk glad ijs; het begrip Man is namelijk een contrast-verschijnsel, om tegenwicht te geven aan het fenomeen Vrouw.
Een Echte Man - als fenomeen - kan namelijk alleen maar worden vastgesteld, via het begrip Echte Vrouw.
Dit probleem achtervolgt het mannen-dom, al sinds het ontwaken van het mensdom.
De Vrouw maakt de man tot wat hij is; een zaadproducent, hoeder, jager, verzamelaar, vader voor zijn kinderen.
Voeg daarbij de notie, dat Vrouwen kwetsbaar zouden zijn, en de misvatting is compleet.
Voordat de man in de gaten heeft, wat er is gebeurd, zit hij vast geklonken aan een bestaan met vrouw, en vele kinderen.
Voor de ontwikkeling van ons ras is dit uiteraard een goede zaak.
Onze samenleving is erbij gebaat, dat mannen hun verantwoordelijkheid nemen.
Mannen dienen te zorgen voor voldoende inkomen, zekerheid, stabiliteit, bescherming, status, enzetcetera.
Vrouwen - op hun beurt - dienen de man daarbij te ondersteunen; de aanschaf van spannende lingerie, en het verzorgen van de dagelijkse warme maaltijd is wel het minimum.
Tot dusverre, is er nog niets aan de hand; dit kan - als model - prima functioneren.
Het heeft dan ook lang geduurd, voordat mannen weer bij hun zinnen kwamen.
Er is een - niet aflatende - feministische golf voor nodig geweest, om ons mannen op onze plek te zetten.
Dit fenomeen is in zich niet onlogisch: vrouwen zijn de hoeders van onze beschaving; mannen doen maar wat, tegen beter weten in.
Dat vrouwen hiervan lange tijd de dupe zouden zijn geweest, staat uiteraard nog te bezien.
Ook deze bevolkingsgroep heeft zich lange tijd van alles laten aanleunen, maar was dat niet hun eigen schuld?
Dit alles rechtvaardigt de vraag: waar staan wij mannen nu?
Ik zeg u: wij staan nergens.
De verzamelde inspanningen van het Mannen-rijk, hebben geleid tot de conclusie dat wij Mannen nergens goed voor zijn.
Vrouwen zijn het er zelfs over eens, dat wij ook in het Echtelijk Bed ons Mannetje niet meer staan.
Er zijn zelfs mannen waargenomen, die liever op een vrouw lijken; ik zeg: Homo's.
Daarnaast houden wij ons bezig met oorlog, overspel, pedofilie, en overige nutteloze hobbies.
Wij hebben Voetbal, Automobielen, Playboy (liever Penthouse), volle gereedschapskisten, en daarnaast peilloze mogelijkheden om onze verveling succesvol te lijf te gaan.
Helaas zijn wij behept met Vrouw, kinderen, en andere zinloze verantwoordelijkheden.
Anders zou het best nog goed kunnen komen, met ons mannen.
Toch?
Essay: Over de zin en onzin van industrialisatie.
Volgens Wikipedia http://nl.wikipedia.org/wiki/Industrialisatie is industrialisatie:
.
'het proces van veranderingen in het productieproces door mechanisatie en de daaropvolgende veranderingen in de productieorganisatie zoals de invoering van het fabriekssysteem. Het betreft dus niet alleen technologische, maar ook sociale veranderingen.
.
'het proces van veranderingen in het productieproces door mechanisatie en de daaropvolgende veranderingen in de productieorganisatie zoals de invoering van het fabriekssysteem. Het betreft dus niet alleen technologische, maar ook sociale veranderingen.
Hierdoor wordt de economie van een samenleving steeds sterker afhankelijk wordt van de industriële productie in plaats van de opbrengsten van landbouw en huisnijverheid. In een periode van industrialisatie wordt arbeid, die traditioneel vooral werd gedaan met behulp van spierkracht van mens en dier, in toenemende mate verricht door machines.'
.
Maar wat is dan (een) industrie?
De industrie http://nl.wikipedia.org/wiki/Industrie (Lat Industria : bedrijvigheid, ijverig) is het deel van de economie, dat wordt gekenmerkt door de productie en verwerking van materiële goederen of artikelen in fabrieken en ondernemingen, veelal gekenmerkt door een hoge graad van mechanisering en automatisering - in tegenstelling tot de ambachtelijke vorm van de productie.
Het proces van veranderingen in het productieproces door mechanisatie en de daaropvolgende veranderingen in de productieorganisatie, zoals de invoering van het fabriekssysteem, wordt industrialisatie genoemd.
Er zijn ook sectoren die niet voldoen aan de bovenstaande definitie en nog steeds aangeduid als een industrie, zoals dienstverlenende bedrijfstakken als de "toerisme-industrie", "muziekindustrie", "entertainmentindustrie" of "software-industrie". De reden hiervoor is gelegen in de specifieke vertaling van het Engelse woord industry, dat in aanvulling op de industrie, ook branche of bedrijfstak kan betekenen.
.
En hoe zat het ook weer met die http://nl.wikipedia.org/wiki/Industriële_revolutie ?
Onder industriële revolutie wordt de omschakeling van handmatig naar machinaal vervaardigde goederen verstaan.
De industriële revolutie begon eind 18e eeuw in Engeland en vervolgde begin 19e eeuw in de rest van Europa. De toepassing van de stoommachine gaf een enorme impuls aan de ontwikkeling van vervaardiging van producten. Ambachtelijke en kleinschalige werkplaatsen groeiden uit tot grote fabrieken en vormden samen een grootschalige industrie. Door die groei daalde de prijs van de producten enorm waardoor steeds meer mensen zich deze konden veroorloven. Hiermee brak een belangrijke periode voor Europa en later de rest van de wereld aan. Het was een trendbreuk in vergelijking met vroegere tijden en dus daarmee een 'revolutie'. Het betrof relatief snelle ontwikkeling van nieuwe technieken en hun toepassing in de industrie.
.
Verder lezen wij nog:
Industrie is de productie van economische goederen, en het geheel van producerende bedrijven behoudens mijnbouw, bouwnijverheid en nutsbedrijven. De industrie is opgedeeld in verschillende industrietakken of branches, die ieder een specifiek gedeelte van de economische productie leveren, zoals bijvoorbeeld de kledingindustrie.
In de economische wetenschap worden de industrie en bouwnijverheid wel de secundaire sector genoemd, die men plaatst naast landbouw en mijnbouw, de primaire sector genoemd, en dienstverlening ofwel de tertiaire sector. Industrie heeft in het algemeen betrekking op: a) De productie van materiële goederen, waarbij grondstoffen worden verwerkt, b) De productie is marktgericht, en c) Er is een zekere mate van arbeidsdeling.
Industrie in deze betekenis is in vele landen de sleutelsector van de economie. De industrie is qua omzet verantwoordelijk voor ongeveer een derde deel van de wereldeconomie. Dat is tegenwoordig meer dan de agrarische sector, maar minder dan de dienstensector. Indien de mechanisatiegraad laag is, spreekt men wel van manufactuur.
...In Angelsaksische landen wordt onder industry iedere marktgerichte activiteit verstaan, inclusief de ambachtelijke productie en de productie van diensten. Dit leidt soms tot verwarrende begrippen als vreemdelingenindustrie, een activiteit die onder de tertiaire sector valt.
.
Tot dusverre de definities.
Wat mij - persoonlijk - als eerste opvalt, is de kennelijke spraakverwarring rondom het begrip industrie.
Het komt er in feite op neer, dat de meest gangbare industrieën - in hogere zin - in feite geen industrie zijn.
Een industrie moet namelijk - per definitie - grondstoffen verwerken, en (tastbare) artikelen hieruit produceren.
Het is dan ook vreemd, dat uitgerekend de 'tertiaire sector' - de dienstverlening - de grootste industriële sector is.
De secundaire sector - de industrie naast de bouwnijverheid - is nummer twee; en de primaire sector - land- en mijnbouw, de agrarische sector - is tegenwoordig nummer laatst.
.
We hadden al een aantal 'zogenaamde industrieën' de revue zien passeren: de "toerisme-industrie", "muziekindustrie", "entertainmentindustrie", "software-industrie".
En wat te denken van het begrip 'vreemdelingen-industrie'? Wat maken ze daar? En waarvan?
En wat te denken van het begrip 'vreemdelingen-industrie'? Wat maken ze daar? En waarvan?
Voor een overzicht, voor wat er verder nog op de markt is qua dienstverlening, men zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Dienstverlening, 'Vormen van dienstverlening'.
Dat is kennelijk een schier eindeloze lijst, en deze kan vermoedelijk nog probleemloos worden uitgebreid.
.
Het wordt pas echt mindboggling, als men zich probeert voor te stellen wat voor (soort) beroepsgroepen - dienstverleners - dit alles met zich meebrengt.
Ik durf zonder enige overdrijving te stellen, dat de dienstverlening - de zachte sector, in de wandelgangen - inmiddels verregaand is geïndustrialiseerd. Beyond control.
.
Ik mis er zelfs nog een paar, die in deze lijst zeker niet mogen ontbreken.
Ik noem alleen al de tabaks-industrie, de benzine/gas-industrie, de alcohol-industrie, de sex-industrie; deze zijn aardig om mee te beginnen.
Dan kan ik nog verder gaan met de woning-industrie, de zorg-industrie, de financiële industrie, en de televisie-industrie.
Het is inmiddels mogelijk, dat er al wat doublures zijn; maar het beeld is duidelijk.
.
Er wordt wereldwijd kennelijk het meeste geld verdient aan 'van niets, niets maken'...
Het is dan ook niet vreemd, dat deze wereld rap naar de kloten gaat.
Essay: How to handle an audience?
Fond readers of this Blog, already know where this is going.
Most of them, have read lengthy reflections on this subject.
Therefore, this might well be my shortest essay ever!
Since I did a lot of work in advance, my task becomes very easy now.
It is simple: do not ever try to handle an audience.
Just perform your stuff, and leave them in Awe; do not bend to applause, or cheers, or other means of distracting you from your mission.
An audience that seems to appreciate your thoughts, is most likely to make fun of you.
This is not a problem, as such.
Unless, they haven't the faintest clue, what you are talking about.
Chances are, you are throwing pearls before swine, or turds in front of cuisine lovers.
Ultimately, they have to deal with you; and not otherwise.
Audiences are strange, mostly hostile, and mostly dumber then yourself.
This is - of course - no comfort to any artist.
Which is exactly, why we artists shouldn't bother at all...
There is no audience: it is just ourselves.
That is what pleases any audience; authenticity.
Most of them, have read lengthy reflections on this subject.
Therefore, this might well be my shortest essay ever!
Since I did a lot of work in advance, my task becomes very easy now.
It is simple: do not ever try to handle an audience.
Just perform your stuff, and leave them in Awe; do not bend to applause, or cheers, or other means of distracting you from your mission.
An audience that seems to appreciate your thoughts, is most likely to make fun of you.
This is not a problem, as such.
Unless, they haven't the faintest clue, what you are talking about.
Chances are, you are throwing pearls before swine, or turds in front of cuisine lovers.
Ultimately, they have to deal with you; and not otherwise.
Audiences are strange, mostly hostile, and mostly dumber then yourself.
This is - of course - no comfort to any artist.
Which is exactly, why we artists shouldn't bother at all...
There is no audience: it is just ourselves.
That is what pleases any audience; authenticity.
Essay: Religion and Fishing...
Three followers of the Holy Message, are sitting next to a stream; they are fishing for the Truth, plus Fish. We have a Catholic priest, a Calvistinical Reformed priest, plus a Rabbi... After some time, they still didn't catch anything...
So the Catholic says: "I am done here. I'll go look for a better spot."
He packs up his gear, walks a couple of hundred yards, crosses the stream, walks another couple of yards, settles down, and within a very short while, he starts catching fish...
The Calvinist speaks to the Rabbi: "I am done here too. I will follow the Catholic."
So he packs up his gear, walks a bit, crosses the stream, settles down, etcetera...
By now, the Rabbi is about to Lose his Religion...
So he packs up, steps in the stream, and drowns...
His former buddies look at al this, while the Rabbi is taken downstream.
After hauling in another fish, the Catholic says: "He was a religious man. But why couldn't he find the stepping poles?"...
The Calvinist replies: "I guess, his faith wasn't strong enough."...
Losing my Religion...
So the Catholic says: "I am done here. I'll go look for a better spot."
He packs up his gear, walks a couple of hundred yards, crosses the stream, walks another couple of yards, settles down, and within a very short while, he starts catching fish...
The Calvinist speaks to the Rabbi: "I am done here too. I will follow the Catholic."
So he packs up his gear, walks a bit, crosses the stream, settles down, etcetera...
By now, the Rabbi is about to Lose his Religion...
So he packs up, steps in the stream, and drowns...
His former buddies look at al this, while the Rabbi is taken downstream.
After hauling in another fish, the Catholic says: "He was a religious man. But why couldn't he find the stepping poles?"...
The Calvinist replies: "I guess, his faith wasn't strong enough."...
Losing my Religion...
Abonneren op:
Posts (Atom)