Laat ik maar meteen beginnen met het slechte nieuws; als je een relatie wilt, een snelle wip, of überhaupt een zinnig contact met een écht persoon, sla internet dan gewoon over. Ga dan gewoon naar het café, het museum, een vereniging (liefst iets met sport), de markt, het zwembad, het park, het schoolplein, of waar dan ook. Waar mensen komen...
Denk nu niet meteen: "Ja maar, weet je wat dat kost?", want geloof me: daten via internet is veel duurder, en met dan ook nog eens een kleinere kans van slagen. Ga maar gewoon de kroeg in, naar een dansavond of zo. Dat ik dat weet, komt niet alleen omdat ik het heb geprobeerd, maar ook omdat ik weet dat op internet uiteindelijk niets gratis is. Als op internet iets wordt aangeboden, dan kun je er vergif op in nemen dat hetzelfde "artikel in het vrije verkeer" op zijn minst de helft goedkoper kan. Maar nooit gratis... Simpele economie...
Met datingsites op internet, is het net als al het overige wat op internet wordt aangeboden; 90% is geprijsd van gratis tot goedkoop, en is dus crap. Het overige deel laveert tussen (te) duur, dan wel (te) betrouwbaar; afgemeten aan het virtuele gemak waarmee het schijnt te worden aangeboden.
Bij een beetje bonafide datingsite, moet je zo ongeveer een verklaring van goed gedrag over kunnen leggen (digitaal), naast het beantwoorden van 250 'serieuze vragen over je aanstaande relatie', plus de bereidheid om op zijn minst een psychologische test af te leggen. Voordat je ook maar een strookje vrouwenvlees krijgt te zien, laat staan te spreken. Bij de minder bonafide 'marktplaatsen' kun je gewoon gratis naar binnen, kijken, maar niks kopen. Voor het luttele bedrag van 10 euro, mag je 10 keer iets roepen naar de bewuste dame; bij wijze van kennismaking in een volle kroeg.
Ben je dan eenmaal zover, dat je verlekkerd kunt gaan grasduinen tussen al je matches, dan rijst er in beide gevallen een volgend probleem.
Bij de 'gratis' sites doet zich het fenomeen voor, dat achter ogenschijnlijk bonafide profielen slechts een call-center schuil gaat. Mensen schrijven zich in, stellen een soort van contactadvertentie op, maar krijgen uiteindelijk nooit iemand te spreken, laat staan te neuken. Ieder bericht wordt onderschept door het call-center, die vervolgens alleen nog maar de boot hoeft af te houden, tot de hitsige pretendent uiteindelijk afhaakt. Oplichting, zegt u? Lees de algemene voorwaarden er maar op na: "het doel van deze site is niet, daadwerkelijke contacten tot stand te brengen.". Of clausulen van gelijke strekking...
Niet zo vreemd, want een goed werkend dating-systeem is nu eenmaal gedoemd zichzelf de nek om te draaien. Net zo min als als al die uitkeringsinstanties al die werklozen weer aan het werk zouden willen helpen; dan zijn ze immers zelf werkloos. Dus dat druk je de kop in.
Bij betaalde - en dus meer bonafide - datingstelsels doet zich een andere tekortkoming van het daten voor. In de veilige anonimiteit van internet, kunnen vrouwen - al dan niet gewillig - het spel van 'hard to get' eindeloos rekken. Ze kunnen zich voordoen als sletten - terwijl ze dit helemaal niet zijn - of juist de kuise en brave meid uithangen; maar dan wel met twaalf piquante fotografiën. Of ze nu zelf paffen als een schoorsteen, ze kussen toch het liefst met een maagdelijke niet-roker. Enzetcetera...
Geloof me: als je van bil wilt, zoek dan niet je heil op internet. Ga naar een sex-club; stukken goedkoper...
vrijdag 25 juli 2014
vrijdag 18 juli 2014
Essay: Omkering van sekuele macht een verworvenheid?
Als fervent voetbalhater kan ik niet beoordelen, of het afgelopen WK een interessant kijkspektakel is geweest. Voetbaltechnisch, bedoel ik dan, en dan nog los van de vraag waar men was met wie; zo van: geen bal van de wedstrijd gezien, maar het was wel gezellig, genoeg bier en zo, lekkere hapjes...
Waar ik echter zeker van ben, is dat het voor de vrouwelijke toeschouwers weer dik genieten is geweest, al die zweterige worstelende mannenlijven, stijf van de testosteron, over het scherm dravend elkaar te lijf gaand. Ik kan helaas alleen maar raden, naar wat er zoal gebeurt in een vrouwenlichaam bij de aanblik van 22 bronstige sportmannen, die gezamenlijk een bal en elkaar proberen te slopen. Ook sporten als wielrennen - en zeker schaatsen en zwemmen - hebben op vrouwen een dergelijke aantrekkingskracht.
Ik weiger dan ook te geloven, dat al die sportminnende vrouwen (uitsluitend) uit zijn op de sportieve beleving van de wedstrijd. Die zitten gewoon volstrekt gerechtvaardigd mannenvlees te keuren. Zij verdienen dan ook onverkort hetzelfde wantrouwen als mannen, die ineens vrouwensporten gaan bekijken.
Heren, let wel: dit gaat niet meer over emancipatie of de gelijkberechtiging van de vrouw. Voor de meeste - zo niet alle - vrouwen is het bekijken van mannelijke sport, niets anders dan het zoeken naar een geschikte voortplantingspartner. Kunnen ze niets aan doen, daar zijn ze voor gemaakt.
Vrouwen, u gelooft mij niet? Wat dan te denken van die overbekende Coca Cola reclame, waarin een horde vrouwen onder het mom van pauze en een verfrissende Coca Cola, halfnaakte bouwvakkers gaan staan bekijken? Kent u die niet? Dan heeft u zeker ook niet gehoord van de Marlboro Man?
Voor de goede orde: zeker in de beeldende kunst, de reclame en de media, is de man al vele malen langer het onderwerp van objectificering, dan de vrouw. In dit geval het tot object maken van het mannelijk lichaam. In dit licht bezien, is het fenomeen van de objectificering van de vrouw nogal mild; in de kuise jaren werd ze steevast afgebeeld als huisvrouw, tegenwoordig wordt zo ongeveer alles verkocht met de beeltenis van een al dan niet schaars geklede vrouw erbij. Dat zegt natuurlijk niets over het beeld wat mannen van vrouwen hebben. Maar het op die manier uitbeelden van mannen zegt wel iets over hoe vrouwen hier naar kijken.
Dit is op zich een interessant fenomeen. Mannen die (op die manier) naar vrouwen kijken - want seksistisch en ongewenst - worden veroordeeld, terwijl het voor vrouwen juist bevrijdend is precies dát te doen wat ze van mannen niet (langer) tolereren. En ook buiten de wondere wereld der objectificering wringt en schuurt er nog het een en ander. In organisaties waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, worden mannen maar al te makkelijk geweerd. Andersom zou dit kunnen leiden tot Kamervragen.
Dat dit wringt met het - vooral door vrouwen - gekoesterde ideaal van gelijke behandeling, is een voor de hand liggende conclusie. Zodra vrouwen seksisme en objectificering gaan gebruiken als methode om zichzelf te bevrijden, dan gaat er iets faliekant mis. En al helemaal, als ze het perfecte mannenlichaam gaan promoten, of de perfecte minnaar.
Dan kunnen de meeste mannen worden geschrapt...
Waar ik echter zeker van ben, is dat het voor de vrouwelijke toeschouwers weer dik genieten is geweest, al die zweterige worstelende mannenlijven, stijf van de testosteron, over het scherm dravend elkaar te lijf gaand. Ik kan helaas alleen maar raden, naar wat er zoal gebeurt in een vrouwenlichaam bij de aanblik van 22 bronstige sportmannen, die gezamenlijk een bal en elkaar proberen te slopen. Ook sporten als wielrennen - en zeker schaatsen en zwemmen - hebben op vrouwen een dergelijke aantrekkingskracht.
Ik weiger dan ook te geloven, dat al die sportminnende vrouwen (uitsluitend) uit zijn op de sportieve beleving van de wedstrijd. Die zitten gewoon volstrekt gerechtvaardigd mannenvlees te keuren. Zij verdienen dan ook onverkort hetzelfde wantrouwen als mannen, die ineens vrouwensporten gaan bekijken.
Heren, let wel: dit gaat niet meer over emancipatie of de gelijkberechtiging van de vrouw. Voor de meeste - zo niet alle - vrouwen is het bekijken van mannelijke sport, niets anders dan het zoeken naar een geschikte voortplantingspartner. Kunnen ze niets aan doen, daar zijn ze voor gemaakt.
Vrouwen, u gelooft mij niet? Wat dan te denken van die overbekende Coca Cola reclame, waarin een horde vrouwen onder het mom van pauze en een verfrissende Coca Cola, halfnaakte bouwvakkers gaan staan bekijken? Kent u die niet? Dan heeft u zeker ook niet gehoord van de Marlboro Man?
Voor de goede orde: zeker in de beeldende kunst, de reclame en de media, is de man al vele malen langer het onderwerp van objectificering, dan de vrouw. In dit geval het tot object maken van het mannelijk lichaam. In dit licht bezien, is het fenomeen van de objectificering van de vrouw nogal mild; in de kuise jaren werd ze steevast afgebeeld als huisvrouw, tegenwoordig wordt zo ongeveer alles verkocht met de beeltenis van een al dan niet schaars geklede vrouw erbij. Dat zegt natuurlijk niets over het beeld wat mannen van vrouwen hebben. Maar het op die manier uitbeelden van mannen zegt wel iets over hoe vrouwen hier naar kijken.
Dit is op zich een interessant fenomeen. Mannen die (op die manier) naar vrouwen kijken - want seksistisch en ongewenst - worden veroordeeld, terwijl het voor vrouwen juist bevrijdend is precies dát te doen wat ze van mannen niet (langer) tolereren. En ook buiten de wondere wereld der objectificering wringt en schuurt er nog het een en ander. In organisaties waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, worden mannen maar al te makkelijk geweerd. Andersom zou dit kunnen leiden tot Kamervragen.
Dat dit wringt met het - vooral door vrouwen - gekoesterde ideaal van gelijke behandeling, is een voor de hand liggende conclusie. Zodra vrouwen seksisme en objectificering gaan gebruiken als methode om zichzelf te bevrijden, dan gaat er iets faliekant mis. En al helemaal, als ze het perfecte mannenlichaam gaan promoten, of de perfecte minnaar.
Dan kunnen de meeste mannen worden geschrapt...
Abonneren op:
Posts (Atom)