als Hitler Jood was geweest
hoe had zijn strijd, uit nijd
dan uitgepakt, in de tijd
een ander beest?
zou hij God hebben omarmd
of Jezus eigenhandig
niet al te verstandig
hebben ontdarmd?
die zes miljoen doden
van Hebreeuwse komaf
waren niet God's straf
noch de tien geboden...
Jezus brak ons brood
zegende onze schare
water werd ouwe klare
niemand kon nog dood...
waarheid achterhaalt de leugen
het eeuwige leven
kan niemand ons geven
dat zal ons heugen...
zondag 31 augustus 2014
Means of living...
living, is the right
to lose your life
while you are
living it...
living, is the right
to not be in fear
while you are
dying...
living, is the right
to learn how to gain
and lose, but never
really have...
living, is the right
to spend anything
expecting nothing
in return...
living, is the right
to be free...
to lose your life
while you are
living it...
living, is the right
to not be in fear
while you are
dying...
living, is the right
to learn how to gain
and lose, but never
really have...
living, is the right
to spend anything
expecting nothing
in return...
living, is the right
to be free...
Schuldig Landschap...
...
Wanneer, waar en waarom weet vrijwel niemand, maar deze qualificatie om een plek aan te duiden waar 'ooit iets gruwelijks is gebeurd', zou ooit zijn toegeschreven aan charlatan-kunstenaar Armando... hier te lande bekend van o.m. zijn ruim 25-jarige acteer-carrière (http://nl.wikipedia.org/wiki/Herenleed) en verder - vooral hier in mijn woonplaats Amersfoort - als beeldend artiest met een geprangd oorlogsverleden, dat hij uit alle macht tracht te vermunten... een kunstenaar waag ik hem dan ook niet te noemen, want zijn werk is abominabel; een charlatan des te meer... maar ik wil het niet hebben over Armando...
Voorbeelden in Nederland van 'Schuldig Landschap', zijn onder meer de voormailige nazikampen Westerbork en Amersfoort, en met enige fantasie het Belgenmonument in laatst genoemde plaats; plus haar gehele binnenstad... ik woon in Schuldig Landschap, al merk ik er weinig van...
Als je er heen gaat, valt er - zoals was te verwachten - weinig meer te zien dan verstilde vredige natuur, her en daar verlevendigd met een bescheiden gedenkteken of overblijfsel, aan of uit die barre tijd... de omhoog gebogen rail in Westerbork, is en blijft een sterk beeld... in Amersfoort resteert alleen - naast het indrukwekkende Belgenmonument, maar dan met name om het verval - de krijgsgevangen Stenen Man, aan het einde van de loopgraaf waar executies plaatsvonden, aan de rand van Kamp Amersfoort... de ratelende machinegeweren, vanaf de randen van de loopgraaf, moet je er zelf bij fantaseren... het is er stil, doodstil...
Dat in ons naburige Duitsland - en wat omringende landen - een veelvoud van dergelijke plekken valt te vinden, hoeft niemand te verbazen... de vernuftige, hardwerkende buren hebben het zo ongeveer uitgevonden, en in die zin mag men veilig beweren dat ongeveer het gehele Duitse grondgebied - en grote delen van Europa - bestaat uit 'Schuldig Landschap'... verder vinden wij Schuldig Landschap in vrijwel het gehele Midden-Oosten, grote delen van Afrika, Azië, Australië, en natuurlijk niet te vergeten Noord- en Zuid-Amerika... zelfs ongerepte plekken, als de pool- en alpengebieden zijn niet meer vrij van schuld...
Ik durf met grote stelligheid te beweren, dat je geen plek op aarde kunt vinden - waar ooit een mensenvoet heeft gestaan, wel te verstaan - waar geen sprake is van Schuldig Landschap, hoe futiel ook... zelfs de Maan is schuldig, en mogelijk Mars...
Want zo zit de mens in elkaar: het ligt niet aan ons, maar aan het materiaal waarmee we ons moeten zien te behelpen... zoals Landschappen, waar wij Schuldig waren...
enfin, heeft er nog iemand interesse in het voormalige buitenhuis van Goebbels? het staat er nog...
Wanneer, waar en waarom weet vrijwel niemand, maar deze qualificatie om een plek aan te duiden waar 'ooit iets gruwelijks is gebeurd', zou ooit zijn toegeschreven aan charlatan-kunstenaar Armando... hier te lande bekend van o.m. zijn ruim 25-jarige acteer-carrière (http://nl.wikipedia.org/wiki/Herenleed) en verder - vooral hier in mijn woonplaats Amersfoort - als beeldend artiest met een geprangd oorlogsverleden, dat hij uit alle macht tracht te vermunten... een kunstenaar waag ik hem dan ook niet te noemen, want zijn werk is abominabel; een charlatan des te meer... maar ik wil het niet hebben over Armando...
Voorbeelden in Nederland van 'Schuldig Landschap', zijn onder meer de voormailige nazikampen Westerbork en Amersfoort, en met enige fantasie het Belgenmonument in laatst genoemde plaats; plus haar gehele binnenstad... ik woon in Schuldig Landschap, al merk ik er weinig van...
Als je er heen gaat, valt er - zoals was te verwachten - weinig meer te zien dan verstilde vredige natuur, her en daar verlevendigd met een bescheiden gedenkteken of overblijfsel, aan of uit die barre tijd... de omhoog gebogen rail in Westerbork, is en blijft een sterk beeld... in Amersfoort resteert alleen - naast het indrukwekkende Belgenmonument, maar dan met name om het verval - de krijgsgevangen Stenen Man, aan het einde van de loopgraaf waar executies plaatsvonden, aan de rand van Kamp Amersfoort... de ratelende machinegeweren, vanaf de randen van de loopgraaf, moet je er zelf bij fantaseren... het is er stil, doodstil...
Dat in ons naburige Duitsland - en wat omringende landen - een veelvoud van dergelijke plekken valt te vinden, hoeft niemand te verbazen... de vernuftige, hardwerkende buren hebben het zo ongeveer uitgevonden, en in die zin mag men veilig beweren dat ongeveer het gehele Duitse grondgebied - en grote delen van Europa - bestaat uit 'Schuldig Landschap'... verder vinden wij Schuldig Landschap in vrijwel het gehele Midden-Oosten, grote delen van Afrika, Azië, Australië, en natuurlijk niet te vergeten Noord- en Zuid-Amerika... zelfs ongerepte plekken, als de pool- en alpengebieden zijn niet meer vrij van schuld...
Ik durf met grote stelligheid te beweren, dat je geen plek op aarde kunt vinden - waar ooit een mensenvoet heeft gestaan, wel te verstaan - waar geen sprake is van Schuldig Landschap, hoe futiel ook... zelfs de Maan is schuldig, en mogelijk Mars...
Want zo zit de mens in elkaar: het ligt niet aan ons, maar aan het materiaal waarmee we ons moeten zien te behelpen... zoals Landschappen, waar wij Schuldig waren...
enfin, heeft er nog iemand interesse in het voormalige buitenhuis van Goebbels? het staat er nog...
Waarom eigenlijk schrijven?
Stel deze vraag aan een willekeurige schrijver (m/v), en je krijgt vermoedelijk een nietszeggend antwoord; althans een antwoord, waar je niets van begrijpt. Dat is ook niet vreemd, want de meeste schrijvers hebben namelijk - als ze het eerlijk toegeven - geen benul waarom ze nu zo nodig moeten schrijven.
Ik schat in, dat de meesten van hen zich op gezette tijden met verbazing realiseren, dat ze 'iets' aan het schrijven zijn. Een gedachte borrelt op, werktuiglijk pakken ze pen en papier, en leggen die gedachte vast; zonder er werkelijk over na te (hoeven) denken. Woorden rijgen zich aaneen, de neergeschreven gedachte roept een andere gedachte op, en aldus ontstaat een bouwwerk van bedenksels, uitgedrukt in schrift. Het nut van dit bouwwerk is triviaal, het staat er immers...
Een schrijver is trouwens niet hetzelfde als een auteur, een columnist of een publicist. Dit zijn de zogenoemde broodschrijvers, die ook daadwerkelijk worden geacht op gezette tijden iets leesbaars te produceren, wat dan ook nog eens geschikt moet worden gedacht - marketing, noemen we dat - om door enig publiek te worden gewaardeerd. Zij kampen met deadlines, recensies, kritieken, writers' blocks, achterstallige revenuen, en meer van dergelijk ongenoegen. In ruil krijgen de stakkers brood, dus men benijde hen niet. Brood naar Spelen...
Nee, dan de schrijver. Die smaakt het werkelijk genoegen, van het naar hartenlust het ene gedachtespinsel aan het andere pennen. Zijn schrijfsel kent geen tijd, geen grenzen, noch goede smaak of leesbaarheid. Op zijn werk zit immers niemand - werkelijk - te wachten. Het is de binnenkant van zijn private denkwereld, geprojecteerd in gestolde spraak; volzinnen die enkel worden geacht, zijn eigen zinnen te strelen. Hij is zijn eigen publiek. Navelstaren zegt u? Mogelijk...
Het zal duidelijk zijn, dat langs deze werkwijze verrassende schrijfsels kunnen ontstaan. Hiervoor hoeven we alleen maar het werk van al dan niet beroemde filosofen te lezen; vooropgesteld dat hun gedachten leesbaar zijn. Einstein's relatieve theorie, is wat dat betreft een slecht voorbeeld. Mein Kampf van Hitler is dan weer het andere uiterste; hoe dan ook, sommige gedachten kunnen beter ongelezen blijven, en zijn dat gelukkig ook...
"Zet 100 chimpansees bij elkaar, met 100 typemachines, en binnen 100 jaar is de Divina Commedia geschreven.", is een uitspraak die dit afdoende illustreert...
Wie dit gezegd zou hebben weet ik niet, en het doet er ook niet toe; het klinkt als een reclame voor typemachines. De schrijver dezes - want dat was het ongetwijfeld - bedoelde in diepere zin het fenomeen aan te duiden, dat in feite iedere denkbare tekst al eens is geschreven ergens ter wereld, en de rest zijn onleesbare permutaties. Zoveel is inmiddels bedacht, en opgeschreven; bedenk u dat...
Uiteraard niet, dat we binnen een eeuw 100 primaten 15e-eeuwse Florentijnse poezie kunnen leren, en ook nog eens leren typen. Zo slim zijn we nu ook weer niet, laat staan primaten...
Ikzelf raap wel eens weggegooide boodschappenbriefjes op, en ik kan u zeggen: daar vindt men de ware poëzie, van het werkelijke leven. De saaiste lijstjes zijn net, ordelijk en to the point. Men ziet de route door de Plus al voor zich. De ware pareltjes echter, tonen een staat van verwarring. Men heeft geen idee, wat men nodig heeft, en of men aan de kassa genoeg geld zal hebben. Dat is ook de reden, dat boodschappenlijstjes meestal worden weggegooid.
Mijn favoriete insecten zijn dan ook Schrijvertjes. Dat is een soort kever - ook wel draaikever - die op warme dagen op het wateroppervlak niets anders doen dan figuurtjes in het wateroppervlak schrijven. Als ze niet bezig zijn luchtbellen in te vangen, om onder water te kunnen voortplanten. Verder doen ze weinig anders dan eten, en mij verbazen om hun zorgeloze zijn. Want niets van wat ze schrijven, blijft achter, op het onverbiddelijk rimpelloze wateroppervlak...
Hiermee kom ik vanzelf op censuur, het prerogatief van de ware schrijver. De ware schrijver schrijft veel op, maar gooit gelukkig ook het meeste weer weg, zonder dat anderen zijn gedachten hebben kunnen stelen. Of zijn onzin hebben kunnen lezen. Schoonheid is immers verdacht, schrijven is wat er van over blijft.
Schrijven is schrappen, aldus Godfried Bomans, die ik dank voor al deze gedachten. Ik heb ze voor jullie opgeschreven. Lezen mag, kritiek niet.
Ga anders zelf maar wat schrijven...
Scriptor: Ego sum
Ik schat in, dat de meesten van hen zich op gezette tijden met verbazing realiseren, dat ze 'iets' aan het schrijven zijn. Een gedachte borrelt op, werktuiglijk pakken ze pen en papier, en leggen die gedachte vast; zonder er werkelijk over na te (hoeven) denken. Woorden rijgen zich aaneen, de neergeschreven gedachte roept een andere gedachte op, en aldus ontstaat een bouwwerk van bedenksels, uitgedrukt in schrift. Het nut van dit bouwwerk is triviaal, het staat er immers...
Een schrijver is trouwens niet hetzelfde als een auteur, een columnist of een publicist. Dit zijn de zogenoemde broodschrijvers, die ook daadwerkelijk worden geacht op gezette tijden iets leesbaars te produceren, wat dan ook nog eens geschikt moet worden gedacht - marketing, noemen we dat - om door enig publiek te worden gewaardeerd. Zij kampen met deadlines, recensies, kritieken, writers' blocks, achterstallige revenuen, en meer van dergelijk ongenoegen. In ruil krijgen de stakkers brood, dus men benijde hen niet. Brood naar Spelen...
Nee, dan de schrijver. Die smaakt het werkelijk genoegen, van het naar hartenlust het ene gedachtespinsel aan het andere pennen. Zijn schrijfsel kent geen tijd, geen grenzen, noch goede smaak of leesbaarheid. Op zijn werk zit immers niemand - werkelijk - te wachten. Het is de binnenkant van zijn private denkwereld, geprojecteerd in gestolde spraak; volzinnen die enkel worden geacht, zijn eigen zinnen te strelen. Hij is zijn eigen publiek. Navelstaren zegt u? Mogelijk...
Het zal duidelijk zijn, dat langs deze werkwijze verrassende schrijfsels kunnen ontstaan. Hiervoor hoeven we alleen maar het werk van al dan niet beroemde filosofen te lezen; vooropgesteld dat hun gedachten leesbaar zijn. Einstein's relatieve theorie, is wat dat betreft een slecht voorbeeld. Mein Kampf van Hitler is dan weer het andere uiterste; hoe dan ook, sommige gedachten kunnen beter ongelezen blijven, en zijn dat gelukkig ook...
"Zet 100 chimpansees bij elkaar, met 100 typemachines, en binnen 100 jaar is de Divina Commedia geschreven.", is een uitspraak die dit afdoende illustreert...
Wie dit gezegd zou hebben weet ik niet, en het doet er ook niet toe; het klinkt als een reclame voor typemachines. De schrijver dezes - want dat was het ongetwijfeld - bedoelde in diepere zin het fenomeen aan te duiden, dat in feite iedere denkbare tekst al eens is geschreven ergens ter wereld, en de rest zijn onleesbare permutaties. Zoveel is inmiddels bedacht, en opgeschreven; bedenk u dat...
Uiteraard niet, dat we binnen een eeuw 100 primaten 15e-eeuwse Florentijnse poezie kunnen leren, en ook nog eens leren typen. Zo slim zijn we nu ook weer niet, laat staan primaten...
Ikzelf raap wel eens weggegooide boodschappenbriefjes op, en ik kan u zeggen: daar vindt men de ware poëzie, van het werkelijke leven. De saaiste lijstjes zijn net, ordelijk en to the point. Men ziet de route door de Plus al voor zich. De ware pareltjes echter, tonen een staat van verwarring. Men heeft geen idee, wat men nodig heeft, en of men aan de kassa genoeg geld zal hebben. Dat is ook de reden, dat boodschappenlijstjes meestal worden weggegooid.
Mijn favoriete insecten zijn dan ook Schrijvertjes. Dat is een soort kever - ook wel draaikever - die op warme dagen op het wateroppervlak niets anders doen dan figuurtjes in het wateroppervlak schrijven. Als ze niet bezig zijn luchtbellen in te vangen, om onder water te kunnen voortplanten. Verder doen ze weinig anders dan eten, en mij verbazen om hun zorgeloze zijn. Want niets van wat ze schrijven, blijft achter, op het onverbiddelijk rimpelloze wateroppervlak...
Hiermee kom ik vanzelf op censuur, het prerogatief van de ware schrijver. De ware schrijver schrijft veel op, maar gooit gelukkig ook het meeste weer weg, zonder dat anderen zijn gedachten hebben kunnen stelen. Of zijn onzin hebben kunnen lezen. Schoonheid is immers verdacht, schrijven is wat er van over blijft.
Schrijven is schrappen, aldus Godfried Bomans, die ik dank voor al deze gedachten. Ik heb ze voor jullie opgeschreven. Lezen mag, kritiek niet.
Ga anders zelf maar wat schrijven...
Scriptor: Ego sum
vrijdag 25 juli 2014
Essay: De zin en onzin van daten op internet...
Laat ik maar meteen beginnen met het slechte nieuws; als je een relatie wilt, een snelle wip, of überhaupt een zinnig contact met een écht persoon, sla internet dan gewoon over. Ga dan gewoon naar het café, het museum, een vereniging (liefst iets met sport), de markt, het zwembad, het park, het schoolplein, of waar dan ook. Waar mensen komen...
Denk nu niet meteen: "Ja maar, weet je wat dat kost?", want geloof me: daten via internet is veel duurder, en met dan ook nog eens een kleinere kans van slagen. Ga maar gewoon de kroeg in, naar een dansavond of zo. Dat ik dat weet, komt niet alleen omdat ik het heb geprobeerd, maar ook omdat ik weet dat op internet uiteindelijk niets gratis is. Als op internet iets wordt aangeboden, dan kun je er vergif op in nemen dat hetzelfde "artikel in het vrije verkeer" op zijn minst de helft goedkoper kan. Maar nooit gratis... Simpele economie...
Met datingsites op internet, is het net als al het overige wat op internet wordt aangeboden; 90% is geprijsd van gratis tot goedkoop, en is dus crap. Het overige deel laveert tussen (te) duur, dan wel (te) betrouwbaar; afgemeten aan het virtuele gemak waarmee het schijnt te worden aangeboden.
Bij een beetje bonafide datingsite, moet je zo ongeveer een verklaring van goed gedrag over kunnen leggen (digitaal), naast het beantwoorden van 250 'serieuze vragen over je aanstaande relatie', plus de bereidheid om op zijn minst een psychologische test af te leggen. Voordat je ook maar een strookje vrouwenvlees krijgt te zien, laat staan te spreken. Bij de minder bonafide 'marktplaatsen' kun je gewoon gratis naar binnen, kijken, maar niks kopen. Voor het luttele bedrag van 10 euro, mag je 10 keer iets roepen naar de bewuste dame; bij wijze van kennismaking in een volle kroeg.
Ben je dan eenmaal zover, dat je verlekkerd kunt gaan grasduinen tussen al je matches, dan rijst er in beide gevallen een volgend probleem.
Bij de 'gratis' sites doet zich het fenomeen voor, dat achter ogenschijnlijk bonafide profielen slechts een call-center schuil gaat. Mensen schrijven zich in, stellen een soort van contactadvertentie op, maar krijgen uiteindelijk nooit iemand te spreken, laat staan te neuken. Ieder bericht wordt onderschept door het call-center, die vervolgens alleen nog maar de boot hoeft af te houden, tot de hitsige pretendent uiteindelijk afhaakt. Oplichting, zegt u? Lees de algemene voorwaarden er maar op na: "het doel van deze site is niet, daadwerkelijke contacten tot stand te brengen.". Of clausulen van gelijke strekking...
Niet zo vreemd, want een goed werkend dating-systeem is nu eenmaal gedoemd zichzelf de nek om te draaien. Net zo min als als al die uitkeringsinstanties al die werklozen weer aan het werk zouden willen helpen; dan zijn ze immers zelf werkloos. Dus dat druk je de kop in.
Bij betaalde - en dus meer bonafide - datingstelsels doet zich een andere tekortkoming van het daten voor. In de veilige anonimiteit van internet, kunnen vrouwen - al dan niet gewillig - het spel van 'hard to get' eindeloos rekken. Ze kunnen zich voordoen als sletten - terwijl ze dit helemaal niet zijn - of juist de kuise en brave meid uithangen; maar dan wel met twaalf piquante fotografiën. Of ze nu zelf paffen als een schoorsteen, ze kussen toch het liefst met een maagdelijke niet-roker. Enzetcetera...
Geloof me: als je van bil wilt, zoek dan niet je heil op internet. Ga naar een sex-club; stukken goedkoper...
Denk nu niet meteen: "Ja maar, weet je wat dat kost?", want geloof me: daten via internet is veel duurder, en met dan ook nog eens een kleinere kans van slagen. Ga maar gewoon de kroeg in, naar een dansavond of zo. Dat ik dat weet, komt niet alleen omdat ik het heb geprobeerd, maar ook omdat ik weet dat op internet uiteindelijk niets gratis is. Als op internet iets wordt aangeboden, dan kun je er vergif op in nemen dat hetzelfde "artikel in het vrije verkeer" op zijn minst de helft goedkoper kan. Maar nooit gratis... Simpele economie...
Met datingsites op internet, is het net als al het overige wat op internet wordt aangeboden; 90% is geprijsd van gratis tot goedkoop, en is dus crap. Het overige deel laveert tussen (te) duur, dan wel (te) betrouwbaar; afgemeten aan het virtuele gemak waarmee het schijnt te worden aangeboden.
Bij een beetje bonafide datingsite, moet je zo ongeveer een verklaring van goed gedrag over kunnen leggen (digitaal), naast het beantwoorden van 250 'serieuze vragen over je aanstaande relatie', plus de bereidheid om op zijn minst een psychologische test af te leggen. Voordat je ook maar een strookje vrouwenvlees krijgt te zien, laat staan te spreken. Bij de minder bonafide 'marktplaatsen' kun je gewoon gratis naar binnen, kijken, maar niks kopen. Voor het luttele bedrag van 10 euro, mag je 10 keer iets roepen naar de bewuste dame; bij wijze van kennismaking in een volle kroeg.
Ben je dan eenmaal zover, dat je verlekkerd kunt gaan grasduinen tussen al je matches, dan rijst er in beide gevallen een volgend probleem.
Bij de 'gratis' sites doet zich het fenomeen voor, dat achter ogenschijnlijk bonafide profielen slechts een call-center schuil gaat. Mensen schrijven zich in, stellen een soort van contactadvertentie op, maar krijgen uiteindelijk nooit iemand te spreken, laat staan te neuken. Ieder bericht wordt onderschept door het call-center, die vervolgens alleen nog maar de boot hoeft af te houden, tot de hitsige pretendent uiteindelijk afhaakt. Oplichting, zegt u? Lees de algemene voorwaarden er maar op na: "het doel van deze site is niet, daadwerkelijke contacten tot stand te brengen.". Of clausulen van gelijke strekking...
Niet zo vreemd, want een goed werkend dating-systeem is nu eenmaal gedoemd zichzelf de nek om te draaien. Net zo min als als al die uitkeringsinstanties al die werklozen weer aan het werk zouden willen helpen; dan zijn ze immers zelf werkloos. Dus dat druk je de kop in.
Bij betaalde - en dus meer bonafide - datingstelsels doet zich een andere tekortkoming van het daten voor. In de veilige anonimiteit van internet, kunnen vrouwen - al dan niet gewillig - het spel van 'hard to get' eindeloos rekken. Ze kunnen zich voordoen als sletten - terwijl ze dit helemaal niet zijn - of juist de kuise en brave meid uithangen; maar dan wel met twaalf piquante fotografiën. Of ze nu zelf paffen als een schoorsteen, ze kussen toch het liefst met een maagdelijke niet-roker. Enzetcetera...
Geloof me: als je van bil wilt, zoek dan niet je heil op internet. Ga naar een sex-club; stukken goedkoper...
vrijdag 18 juli 2014
Essay: Omkering van sekuele macht een verworvenheid?
Als fervent voetbalhater kan ik niet beoordelen, of het afgelopen WK een interessant kijkspektakel is geweest. Voetbaltechnisch, bedoel ik dan, en dan nog los van de vraag waar men was met wie; zo van: geen bal van de wedstrijd gezien, maar het was wel gezellig, genoeg bier en zo, lekkere hapjes...
Waar ik echter zeker van ben, is dat het voor de vrouwelijke toeschouwers weer dik genieten is geweest, al die zweterige worstelende mannenlijven, stijf van de testosteron, over het scherm dravend elkaar te lijf gaand. Ik kan helaas alleen maar raden, naar wat er zoal gebeurt in een vrouwenlichaam bij de aanblik van 22 bronstige sportmannen, die gezamenlijk een bal en elkaar proberen te slopen. Ook sporten als wielrennen - en zeker schaatsen en zwemmen - hebben op vrouwen een dergelijke aantrekkingskracht.
Ik weiger dan ook te geloven, dat al die sportminnende vrouwen (uitsluitend) uit zijn op de sportieve beleving van de wedstrijd. Die zitten gewoon volstrekt gerechtvaardigd mannenvlees te keuren. Zij verdienen dan ook onverkort hetzelfde wantrouwen als mannen, die ineens vrouwensporten gaan bekijken.
Heren, let wel: dit gaat niet meer over emancipatie of de gelijkberechtiging van de vrouw. Voor de meeste - zo niet alle - vrouwen is het bekijken van mannelijke sport, niets anders dan het zoeken naar een geschikte voortplantingspartner. Kunnen ze niets aan doen, daar zijn ze voor gemaakt.
Vrouwen, u gelooft mij niet? Wat dan te denken van die overbekende Coca Cola reclame, waarin een horde vrouwen onder het mom van pauze en een verfrissende Coca Cola, halfnaakte bouwvakkers gaan staan bekijken? Kent u die niet? Dan heeft u zeker ook niet gehoord van de Marlboro Man?
Voor de goede orde: zeker in de beeldende kunst, de reclame en de media, is de man al vele malen langer het onderwerp van objectificering, dan de vrouw. In dit geval het tot object maken van het mannelijk lichaam. In dit licht bezien, is het fenomeen van de objectificering van de vrouw nogal mild; in de kuise jaren werd ze steevast afgebeeld als huisvrouw, tegenwoordig wordt zo ongeveer alles verkocht met de beeltenis van een al dan niet schaars geklede vrouw erbij. Dat zegt natuurlijk niets over het beeld wat mannen van vrouwen hebben. Maar het op die manier uitbeelden van mannen zegt wel iets over hoe vrouwen hier naar kijken.
Dit is op zich een interessant fenomeen. Mannen die (op die manier) naar vrouwen kijken - want seksistisch en ongewenst - worden veroordeeld, terwijl het voor vrouwen juist bevrijdend is precies dát te doen wat ze van mannen niet (langer) tolereren. En ook buiten de wondere wereld der objectificering wringt en schuurt er nog het een en ander. In organisaties waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, worden mannen maar al te makkelijk geweerd. Andersom zou dit kunnen leiden tot Kamervragen.
Dat dit wringt met het - vooral door vrouwen - gekoesterde ideaal van gelijke behandeling, is een voor de hand liggende conclusie. Zodra vrouwen seksisme en objectificering gaan gebruiken als methode om zichzelf te bevrijden, dan gaat er iets faliekant mis. En al helemaal, als ze het perfecte mannenlichaam gaan promoten, of de perfecte minnaar.
Dan kunnen de meeste mannen worden geschrapt...
Waar ik echter zeker van ben, is dat het voor de vrouwelijke toeschouwers weer dik genieten is geweest, al die zweterige worstelende mannenlijven, stijf van de testosteron, over het scherm dravend elkaar te lijf gaand. Ik kan helaas alleen maar raden, naar wat er zoal gebeurt in een vrouwenlichaam bij de aanblik van 22 bronstige sportmannen, die gezamenlijk een bal en elkaar proberen te slopen. Ook sporten als wielrennen - en zeker schaatsen en zwemmen - hebben op vrouwen een dergelijke aantrekkingskracht.
Ik weiger dan ook te geloven, dat al die sportminnende vrouwen (uitsluitend) uit zijn op de sportieve beleving van de wedstrijd. Die zitten gewoon volstrekt gerechtvaardigd mannenvlees te keuren. Zij verdienen dan ook onverkort hetzelfde wantrouwen als mannen, die ineens vrouwensporten gaan bekijken.
Heren, let wel: dit gaat niet meer over emancipatie of de gelijkberechtiging van de vrouw. Voor de meeste - zo niet alle - vrouwen is het bekijken van mannelijke sport, niets anders dan het zoeken naar een geschikte voortplantingspartner. Kunnen ze niets aan doen, daar zijn ze voor gemaakt.
Vrouwen, u gelooft mij niet? Wat dan te denken van die overbekende Coca Cola reclame, waarin een horde vrouwen onder het mom van pauze en een verfrissende Coca Cola, halfnaakte bouwvakkers gaan staan bekijken? Kent u die niet? Dan heeft u zeker ook niet gehoord van de Marlboro Man?
Voor de goede orde: zeker in de beeldende kunst, de reclame en de media, is de man al vele malen langer het onderwerp van objectificering, dan de vrouw. In dit geval het tot object maken van het mannelijk lichaam. In dit licht bezien, is het fenomeen van de objectificering van de vrouw nogal mild; in de kuise jaren werd ze steevast afgebeeld als huisvrouw, tegenwoordig wordt zo ongeveer alles verkocht met de beeltenis van een al dan niet schaars geklede vrouw erbij. Dat zegt natuurlijk niets over het beeld wat mannen van vrouwen hebben. Maar het op die manier uitbeelden van mannen zegt wel iets over hoe vrouwen hier naar kijken.
Dit is op zich een interessant fenomeen. Mannen die (op die manier) naar vrouwen kijken - want seksistisch en ongewenst - worden veroordeeld, terwijl het voor vrouwen juist bevrijdend is precies dát te doen wat ze van mannen niet (langer) tolereren. En ook buiten de wondere wereld der objectificering wringt en schuurt er nog het een en ander. In organisaties waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, worden mannen maar al te makkelijk geweerd. Andersom zou dit kunnen leiden tot Kamervragen.
Dat dit wringt met het - vooral door vrouwen - gekoesterde ideaal van gelijke behandeling, is een voor de hand liggende conclusie. Zodra vrouwen seksisme en objectificering gaan gebruiken als methode om zichzelf te bevrijden, dan gaat er iets faliekant mis. En al helemaal, als ze het perfecte mannenlichaam gaan promoten, of de perfecte minnaar.
Dan kunnen de meeste mannen worden geschrapt...
Abonneren op:
Posts (Atom)